Powązki

4 postów
Zaułki Starego Miasta we. pieśni Artura Oppmana

Warszawa Artura Oppmana

Warszawa Artura Oppmana Nie byłoby spacerów szlakiem legend warszawskich, gdyby nie postać Artura Oppamana. Kto z Was nie słyszał legendy o Bazyliszku, Warsie i Sawie, czy Złotej Kaczce ? Chyba nikt. Urodzony w Warszawie w mieszczańskiej rodzinie, w dzieciństwie często odwiedzał zaułki Starego Miasta. W dorosłym życiu zamieszkał razem żoną w domu na Kanonii nr. 8. Po latach jego literackie zainteresowania znalazły swoje odbicie w wierszach o Staromiejskim Rynku, Starym Dunaju, Kamieniczkach i nawet o ich dachach! Opisy ubogiej, w tym okresie części Warszawy, nie zniechęcają czytelników do spacerów. Grajek zagra tu na skrzypcach, Maciej i Bartłomiej przy straganie opowiedzą o dawnych wojażach, a Konsyliarz Barbaba – Walenty uleczy lokalnych biedaków. Warszawa była nie tylko jego wielką miłością. Stanowiła wielką inspirację dla twórczości Oppmana, znanego bardziej jako Or – Ot. Tu zawinił jeden w zecerów, który zrobił błąd w odszyfrowywaniu podpisu naszego poety. Popularność jaką zyskał po premierze swojego debiutu sprawiła, że pozostał przy swoim pseudonimie. Jego trafiające do serc wiersze docenili żyjący ówcześnie artyści, wśród nich „ludzie pióra, jak Bolesław Leśmian, Władysław Reymont (spoczywa obok Oppmana w Alei Założonych na Starych Powązkach), Stefan Żeromski, czy Bolesław Prus.

Pochowani na Powązkach – Hanka Bielicka

Pochowani na Powązkach – Hanka Bielicka Zabierz tego krokodyla ze sceny, bo umrę ze śmiechu – tak powiedział dyrektor teatru Aleksander Zelwerowicz, gdy młoda studentka 2 roku recytowała fragmenty sztuki dramatycznej Cyd. Zareagowała płaczem, ale mistrz Zeler ją uspokoił – Pani Bielicko! Aktora trzeba uczyć kilka lat, ale takiego nochala do ról komicznych nie kupi Pani za miliony! Choć miała prawo do łez i rozczarowania – kto wie, może to wydarzenie sprawiło, że zwrócono uwagę na jej niezwykły talent komediowy. Zdolności do rozbawiania widowni i słuchaczy zaowocowały wieloma wspaniałymi rolami oraz słynnymi monologami paniusi wiejsko – miejskiej Dziuni Pietrusińskiej w „Podwieczorku przy mikrofonie”. Jej wizerunek ukształtowały nie tylko role teatralne i filmowe, ale także ukochane, noszone z wielką elegancją, kapelusze. Sama twierdziła, że po 60 sztuce przestała je liczyć. Swój ostatni występ w telewizji u Szymona Majewskiego zakończyła takimi słowami Bawcie się dzieci, nim babcia odleci . Zobacz również : spacer z przewodnikach po Powązkach

Jerzy Waldorff – Kustosz i Odnowiciel Powązek

Jerzy Waldorff Kustosz i Odnowiciel Powązek Trzeba ocalić świadectwa przeszłości dlatego, bo jakakolwiek była, stanowiła część historii narodu, naród zaś pozbawiony historii narodu, naród zaś pozbawiony historii przemienia się w bezbronne stado – to słynne słowo Jerzego Waldorffa we wstępie do albumu Za bramą wielkiej ciszy. W sposób jednoznaczny oddają one idee założonego w 1974 r z jego inicjatywy Społecznego Komitetu Opieki na rzecz Ochrony Starych Powązek. „Zebrała się nas grupa odtąd wiernych sprawie działaczy i fachowców z różnych dziedzin konserwacji. Władze duchowe i świeckie początkowo nieufne, po dwóch latach jęły popierać nas gorąco dzięki czemu przekroczyliśmy liczbę pięciuset co najcenniejszych uratowanych od rozpadu grobowców narodowego cmentarza” – wspominał pisarz. Podobno inspiracją do organizowanych przez niego od 1975 r. kwest były wydarzenia opisane w książce Lalka Bolesława Prusa. W jednym z rozdziałów czytamy o kwestach urządzanych przez arystokrację dla ubogich mieszkańców miasta. W latach 70’tych XX wieku, obowiązki arystokracji przejęli artyści scen polskich, ludzie kultury, muzycy, literaci, czy dziennikarze. Dorobek Komitetu jest ogromny. W ciągu 50 lat udało się przeprowadzić prace konserwatorskie przy ok. 1700 nagrobkach. Ten proces wydaje się nie mieć końca. Niektóre pomniki po kilku latach wymagają kolejnej interwencji. Idąc z duchem czasu Komitet organizuje również kwestę online. […]

cmentarze warszawy

Serce Serc na Powązkach

Serce Serc na Powązkach Aleksander Głowacki, lepiej znany jako Bolesław Prus, zmarł nagle 19.12.1912 w swoim mieszkaniu na ulicy Wilczej 12. Na jego pogrzebie pojawiły się nieprzebrane tłumy warszawiaków. Każdy chciał pożegnać nie tylko słynnego literata, entuzjastę Warszawy, ale również wybitnego społecznika. Dzieciństwo młodego Aleksandra nie było szczęśliwe. Jego matka umarła, gdy on miał zaledwie 3 lata. Ojca utracił kilka lat później. Wychowywany był przez babkę, później ciotkę , a następnie brata Leona, który zachorował na chorobę psychiczną. Przyszły pisarz tułał się od miasta do miasta, nigdy nie miał stabilizacji jaką daje dom rodzinny. Doświadczenia lat dziecięcych sprawiły, że dorosły Aleksander był niezwykle wyczulony na niedolę ubogich, niechcianych dzieci. Zapisując w testamencie znaczną sumę dla najmłodszych i młodzieży pochodzących z nizin społecznych, kontynuował i zarazem zakończył swoje wieloletnie wysyłki na rzecz poprawy ich losu. W kondukcie pogrzebowym, w pierwszym szeregu maszerowało ponad dwa tysiące dzieci. Na nagrobku wykonanym przez siostrzeńca Prusa – Stanisława Jackowskiego, pojawił się niezwykły napis Serce Serc. Jest to hołd złożony literatowi, który rzeczywistość widział zawsze sercem. Zapraszamy na wycieczki: Szlakiem Lalki Bolesława Prusa Spacer z przewodnikach po Powązkach