Historia Zamku Królewskiego

Rezydencja królewska

Pierwotnie siedziba – gród książąt mazowieckich. Oficjalną rezydencją królewską stał się Zamek za czasów króla Zygmunta III Wazy. Pamiątką po dynastii Wazów jest dzisiejsza fasada Zamku, jednakże wnętrza przypominają nam o ostatnim królewskim gospodarzu tego miejsca – królu Stanisławie Auguście Poniatowskim.Wycieczka po Zamku pozwoli uczestnikom poznać prawdziwy kunszt królewskich architektów. Wielu zwiedzających zachwyci się z pewnością pomysłowością króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i jego znakomitym wyczuciem piękna i elegancji. Na trasie królewskiej odwiedzamy pomieszczenia związane z najsłynniejszymi wydarzeniami z czasów stanisławowskich: uchwaleniem Konstytucji III Maja i słynnymi obiadami czwartkowymi. Zobaczymy oryginalne, uratowane z pożogi wojennej, bezcenne eksponaty jak trony królewskie, obrazy Jana Matejki, czy słynne weduty Canaletta.?

Zabory i I połowa XX wieku

W XIX wieku kiedy Polska była podzielona między trzech zaborców, na Zamku nikt nie mieszkał na stałe. Rosjanie opróżnili budynek z najcenniejszych dzieł sztuki. Po odzyskaniu niepodległości, na mocy traktatu ryskiego, odzyskaliśmy większość zamkowych skarbów. W okresie XX – lecia międzywojennego Zamek stał się siedzibą prezydenta Polski. We wrześniu 1939 roku A. Hitler wydał rozkaz zniszczenia dawnej rezydencji królów polskich, ponieważ dawna rezydencja królewska była potężnym symbolem polskiej suwerenności. Zanim Niemcy wkroczyli na Zamek, jego pracownicy uratowali jego najcenniejsze działa sztuki. Na początku 1940 roku hitlerowcy wywiercili w ścianach Zamku tysiące otworów na materiały wybuchowe. Jednak decyzja o jego wysadzeniu została przełożona aż do września 1944 r. Najprawdopodobniej unicestwienie Zamku nastąpiło 13 wrześni 1944 roku..

II Połowa XIX Wieku

Feniks z popiołów

Zamek, który obecnie podziwiamy nie istniał aż do wczesnych lat 70 tych XX wieku. Po wojnie władze komunistyczne nie były zainteresowane odbudową rezydencji – symbolu polskiej monarchii. Dopiero na początku 1970 roku władze zezwoliły na odbudowę Zamku, ale jej nie sfinansowały. Wspólny wysiłek całego społeczeństwa sprawił, że Zamek Królewski w Warszawie został wskrzeszony w zaledwie kilka lat.
W wielu miastach Polski ustawiono charakterystyczne skarbonki, do których obywatele hojnie wrzucali tzw. cegiełki, gotówkę, czasem osobistą biżuterię. Odbudowa bryły budynku nastąpiła w błyskawicznym tempie, bo zaledwie w cztery lata. Następne osiem lat trwała staranna rekonstrukcja wnętrz.
Niczym mityczny feniks odradził się z popiołów, a dla przyszłych pokoleń Polaków jest świadectwem niezłomnej walki o pamięć i tożsamość naszego narodu.

XXI wiek